In 2023 zijn Liesbet en Nathan verhuisd van Noord- naar Zuid-Spanje, naar de Alpujarra, een streek aan de voet van de Sierra Nevada. Ze wonen in de bergen op een groot stuk grond, en hun doel was om meer zelfvoorzienend te worden. Ik associeerde dat (geheel willekeurig) met het kweken van pompoenen, maar pompoenen zijn niet bepaald typisch voor het over het algemeen nogal dorre Andalusische landschap (maar ik vond de kleur wel mooi passen).

Liesbet leunt op een schoffel, en naast haar zit een podenco, een typische Andalusische hond. Daar in de bergen stikt het van de everzwijnen, en om die dieren schrik aan te jagen had Nathan zich een jachtboog aangeschaft (een heel andere dan wat op het schilderij is afgebeeld). Ik dacht onmiddellijk aan Wilhelm Tell, die een appel van het hoofd van zijn zoontje schiet. Maar hier slaagt Nathan erin een pompoen op zijn eigen hoofd te doorboren, terwijl een wild zwijn vredig naast hem tussen de pompoenen ligt temidden van haar biggen.

Op het schilderij staat een Spaans gedicht, uit de bundel Poemas sin existencia, van Pablo León, uit 1950:

Andalucía! Donde el podenco vigila la cosecha de calabazas, lame el agua fresca de las cumbres nevadas y escucha el silencio de los olivos verde plata en los valles amarillo ocre... Andalucía, donde los jabalíes huyen del cazador y se esconden en los lugares más insospechados, y donde la flecha vuelve al arquero...

(Andalusië! Waar de podenco waakt over de pompoenoogst, het frisse water van de besneeuwde bergtoppen likt en luistert naar de stilte van de zilvergroene olijfbomen in de okergele valleien... Andalusië, waar de wilde zwijnen vluchten voor de jager en zich verbergen op de meest onverwachte plaatsen, en waar de pijl terugkeert naar de boogschutter...)